تئوری کرم چاله‌ها
تئوری کرم چاله‌ها در سال ۱۹۱۶ مطرح شد، هرچند که در آن زمان به این نام خوانده نمی‌شدند. در سال ۱۹۲۱ هرمن وایل برای توصیف آن از واژه “تونل‌های یک بُعدی” استفاده کرد. در سال ۱۹۵۷، جان آرچیبالد ویلر، لغت “کرمچاله” را برای این جرم گرانشی بکار برد.
زمانی که راه حل فیزیکدان دیگری برای تئوری نسبیت عام انیشتین در حال بررسی بود، لودویگ فلام، فیزیکدان اتریشی، متوجه شد که راه حل دیگری می‌تواند امکان‌پذیر باشد. او یک “سفیدچاله” را که معکوس سیاهچاله است، توصیف کرد. ورود به سیاهچاله و سفیدچاله می تواند توسط یک تونل فضا-زمان ممکن شود.
در سال ۱۹۳۵، انیشتین و فیزیکدان ناتان رزن از تئوری نسبیت عام استفاده و وجود “پل‌ها”ی فضا-زمان را پیشنهاد کردند. این پل‌ها دو نقطه مختلف در فضا-زمان را به هم متصل می‌کنند، به لحاظ نظری این پل‌ها میانبری است که می‌توانند زمان سفر و فاصله را کاهش دهند. این پل‌های میانبر به نام پل‌های انیشتین-رزن یا کرم چاله ها نامیده شدند.
به گفته استیون هاسو، استاد فیزیک نظری دانشگاه اورگان،همه چیز در این نقطه بسیار فرضی است..
کرمچاله‌ها دو حفره دارند که توسط مجرایی به هم متصلند. حفره‌ها به احتمال زیاد به صورت کروی هستند
نظریه نسبیت عام اینشتین وجود کرم چاله ها را پیشبینی میکند، اما تا به امروز کشف نشده‌اند. یک کرمچاله با جرم منفی ممکن است با توجه به اثر گرانشی که بر نور می‌گذارد مشخص شود.
محققان اسپانیایی برای اولین بار یک کرمچاله ی مغناطیسی کوچک را خلق کرده و از آن برای اتصال دو ناحیه از فضا استفاده کردند.
البته قابل ذکر است که این کرمچاله شبیه کرمچاله های گرانشی نیستند و نمی توانند ماده را حمل کنند.
درواقع فیزیکدان ها موفق به ساخت تونلی شدند که میدان مغناطیسی را دریک نقطه نامرئی و سپس در نقطه ی دیگر آن را ظاهر میکند.
کرمچاله تونلی ست که دو ناحیه از جهان را به هم متصل میکند. دانشمندان با شناخت این فرآیند آن را شبیه سازی کرده اند اما تا به امروز موفق به ساخت یک کرمچاله گرانشی نشدند باین خاطر که نیازمند مقدار بسیار عظیمی از انرژی گرانشی است که در دسترس بشر نیس و توان تکنولوژیکی تولید آن نیز فعلا وجود ندارد.
با اینحال فیزیکدان ها در طول قرن اخیر تولید و دستکاری انرژی الکترومغناطیسی را خوب یاد گرفته اند و به همین پشتوانه تیمی از فیزیکدان های یکی از دانشگاه های خودگردان بارسلونای اسپانیا تصمیم گرفتند کرمچاله ای مغناطیسی در فضای آزمایشگاهی بسازند.
سال ۲۰۱۴ آن ها یک کرمچاله ی مغناطیسی ساخته بودند اما نتوانستند میدان مغناطیسی را در حین حرکت، در تونل نگه دارند که البته در سال ۲۰۱۵ با استفاده از مواد معدنی این مشکل حل شد.
این اختراع این ایده را به ذهن متبادر میکند که میدان مغناطیسی به احتمال زیاد در حین عبور از تونل در ابعاد فراتر از سه بعد ما سفر میکند.
اما نکته ی خارق العاده در انجام این آزمایش، پدیدار شدن یک تک قطبی مغناطیسی در انتهای تونل بود و این بسیار حیرت آور بود چرا که تک قطبی مغناطیسی در طبیعت وجود خارجی ندارد.
ساختمان این کرمچاله عبارت است از یک لایه فرومغناطیس خارجی و یک لایه ابررسانای داخلی و یک ورقه ی فرومغناطیس زیر ابررسانا در داخل سیلندر گرچه این کرمچاله نمیتواند مارا در فضا حرکت دهد اما توپولوژی فضا را تغییر میدهد به گونه‌ای که ناحیه ی داخلی کرمچاله ی مغناطیسی از بافت فضا جدا شده است. نتیجه ی این آزمایش تلاش هایی که در راستای ساخت کرمچاله های مخصوص سفر انسان انجام میشود را همچنان امیدوار به پیشرفت های بیشتر نگه میدارد.
این تحقیق در scientific reports در دهم مارس ۲۰۱۸ به قلم فیونا مکدونالد به چاپ رسید.
ترجمه بخشی از متن توسط آقای حسین علایی صورت گرفته است
